Sustun

Çok azdır adam gibi kalan…  Düş katilleri, yalan diyaloglar. Kendimi attığım kuytularda uğuldayan rüzgarlarla evime döneceğim. Esaretimden kalan sarhoşluklardan tozlar ve küller birbirlerini ayırt edemiyorlar.

Bazılarının saçları vardı, kış kadar soğuk delirmiş ağaç dallarından. Bazılarımızın saçları yok oldu. Aklım yerle yeksan olmuş. Zaman benim düşmanımdır güneş battıktan sonra. Güneş batmadan önce yakıyordu beni sensizlik. Ey zaman; maddeden manaya geçerken çıkan yangında hükümsüzüm. Haydi aklıma kucak aç!

Bir adım daha at.

Kalbim hükümsüz,

Ne oldu sustun… Boş ver beni anlamasan da olur.