Yaşadıkça

Albayım biz konuştukça değil yaşadıkça batıyoruz fakat ben artık tehlikeli oyunlar oynamak istiyorum. Evet albayım evet taze dallarında kurumuş yeni bitmiş bir sevgim var. Ümidimiz yok albayım ama beni içinde bulunduğum bataktan çekerseniz o gemi bir gün gelecek tabiki.. Dinle alayım herkesin içinde herkese yetecek kadar utanç var. Lakin biz bilemedik albayım, kelimeler bazı anlamlara gelmiyor  anlamını bilmediğimiz kelimeleri yaşadık. Sevenlerin sınavı diyelim ama ben artık biraz fazla ölüyüm albayım. Yok tabiki ağlamıyorum sadece eriyorum eğer şansım var ise buhar olup yok olabilirim.

Şimdi durma albayım üz kendini üzebildiğin kadar..  Talihin kör sabanının gözü dönmüş iken sür kendini o hain ve acımasız tarlaya tohumlar patlayıp felaketler kaçınılmazken, çek kılıcını sözlerimiz havada düşüncelerimiz yerde.

Albayım size birşey itiraf edeyim mi? Ben kendimi kaybettim bulamıyorum 🙂 Acı gibi görünen acılar onu kaybettiğim an acı olmaktan çıkacaklar.

Yaralar albayım yaralar.. Beklentiler her zaman yaralar.

Peki albayım neden yaşamadan ölüyoruz? Unutmadan albayım kazanırsak açıklamaya gerek yok ama kaybedersek birkaç kelam etmek lazım elbette. Albayım ben harfleri yakından seçemiyorum fakat dönen fırıldakları uzaktan anlayabiliyorum.

Kötümüyüz bir albayım?

Peki albayım! Neyse boşver gitsin operasyon var bu gece.. Ahh albayım kulağımızda çınlayan alkış sesleride olabilir di. Tamemen rastlantı sonucu mermiler kısmetimize.

Geriye ne mi kaldı? Boş kovanlar..

Haydi iyi geceler.

Şimdi ben ölmekteyim, kaybetmek için çok erken iken herkes günaha batmış, yıldızların aydılığıda meğerse geceni karalığındanmış; Peki şimdi ne olacak albayım? Gül rengi şarabıda getirseler bir daha gittik mi gelmek yok.

Ve gece boyunca korktuğumuz her şey geldi işte; İçimizdeki gecenin kara pelerini örtecek hepimizi.

Geceler uyumak içi mi?

Biz nereye baksak orası kayboldu.

Biz de unutmuş gibi yaparız albayım, hiç kırılmamış gibi, ağlamamış gibi…

Agah Yaşar