İnsanlar biriktiriyorum gözlerim kapalı, yağmurlu günlerde ıslanır gibi.. Sonra kalbinden çıkan kılıçla ikiye bölüyorum onları yola devam ederken. Solan yüzler arasından seçtiğim bulutları vuruyorum yüzlerine. Sonra akşam olurken denizlerin mavisinde gece karanlığında soluyorum nefeslerini. Çiçekler ekiyorum kalanların gönüllerine, sevgiyle sulayıp kokluyorum birer birer. Sonra bir sonbahar gününde koparıp yapraklarını savuruyorum gökyüzüne düşmesinler toprağa diye.. Hasret kokarken buram buram yanıyor gözler giden sevgiliye ama ne çare! Çünkü sabah olmak üzere ve bütün dertler geceleri buluyor insanı bu ne tesadüfse..
